واقعيت فيزيكي، محيط مجازي

در كتاب متافيزيك واقعيت مجازي مايكل هيم 
مي پرسد : « آيا تمامي جهان سميوليك نيست؟ وجه تشابه و تمايز محيط مجازي و مصنوع چيست؟ آيا ساختمان هاي مجازي به راستي ساختمان هستند؟» 

پاسخ به سوالات بالا چندان ساده نمي نمايد؛ پيش از هر چيز ميبايستي به يك سري تعاريف معين و قرار دادي دست يابيم:
جهان: تمامي كيهان يا آنچه اصولا وجود دارد؛ همه چيز و دقيقا همه همه چيز چه قابل طبقه بندي و چه غير قابل طبقه بندي
نماد: آنچه به صورت فراردادي يا عرفي معطوف ميدارد ذهن را به طريفي نمونه پرداز يا نمايشي يا فرا خواننده و متبادر كننده (در معناي فاعلي كلمه) به چيزي يا كيفيتي ديگر.
ساختن: به وجود آوردن چيزي به طريق هم بندي قسمت ها يا مواد { اوليه } به طرزي خلاقانه
ساختمان: كيفيتي پايدار (غير موقت) از سازه با ويژگي ميان باره اي (داشتن حصار گونگي و مانعيت محتوايي و نه لزوما جامعيت) مسبوق به محتواي حمايتي در برابر عناصر اصلي
مجاز: در جهان كامپيوتريزه شده به واقعيت غير فيزيكي اطلاق ميشود كه با هدف وانمود واقعيت به صورت نرم افزاري پديدار ميشود. 
واقعيت مجازي» : توليدي نرم اقزاري- رايانه اي از يك پنداره يا محيط كه براي حواس » virtual reality (بيشترمعطوف به حواس بصري) معادل واقعيت، وانموده گردد.
محيط: كالبد و وضعيت فراگيرنده؛ ميتواند در مفهوم نرم اقزاري يا سخت افزاري مد نظر باشد..

با اين مقدمه، علي رغم مفهوم محافظه كارانه ساختمان به عنوان يك كالبد محافظتي در برابر عوامل طبيعي (در تعبير فلسفه وجودي)، يك ساختمان مجازي به صرف ارتباط با حوزه بصري (يا سمعي و بصري) مخاطب يا كاربر، پديدار (يا پديده دار) ميشود.

در اصل، آنچه براي تحليل كيفي تقاوت اين دو نوع فرا كنش (واقعي و مجازي) به عنوان معيار سنجش كليدي مطرح ميگردد، ساختار كالبدي (فيزيكي) بدن انسان از نظر سيستم دركي – ارتباطي ميباشد. اين سيستم دركي- ارتباطي به عنوان بنمايه اصلي مفهوم دهنده به واقعيت (وحقيقت) انسان است ـ واقعيتي كه كاملا نماد گرايانه تعريف ميشود ـ و با خروج از آن (به فرض اينكه اين امر امكان پذير باشد)، طراز معمول استدلالي زايل ميگردد.
همانطوري كه اشاره شد يك ساختمان مجازي به طريق ديداري يا بصري، ارتباط گيري ميكند؛ آنچه اهميت دارد، تلاشهاي پي گيري است كه در راستاي ابزار مند كردن اين نوع واقعيت براي گسترش حوزه ارتباطي- كالبدي آن است. البته رجحان هاي موجود در وافعيت نسبت به مجاز همواره (حداقل تا آينده اي نه چندان نزديك) غير فابل انكار به نظر ميرسد، اما امتياز هاي هوشمندانه وافعيات مجازي نيز نبايد ناديده گرفته شود.